میرهم از ره خویش ومیمانم زخویش                                                                                                         هرچه بر جا مانده ویران میشود                                                                                                                 روح من چون بادبان قایقی                                                                                                                       در افق ها دور وپنهان میشود                                                                                                         میشتابند ازپی هم بی شکیب                                                                                                              روز ها وهفته ها وماه ها                                                                                                                         چشم تو در انتظار نامه ای                                                                                                                        خیره میماند به چشم راه ها                                                                                                                     لیک دیگر پیکر سرد مرا                                                                                                                 میفشارد خاک دامنگیر خاک!                                                                                                                 بی تو دور از ضربه های قلب تو                                                                                                                  قلب من میپوسد آنجا زیر خاک                                                                                                               بعد ها نام مرا باران وباد                                                                                                                            نرم میشویند از رخسار سنگ                                                                                                                    گورمن گمنام مماند به راه                                                                                                                         فارغ از افسانه های نام وننگ

دست ات را به من بده

دست های تو با من آشناست

ای دیر یافته با تو سخن می گویم

به سان ابر که با توفان

به سان علف که با صحرا

به سان باران که با دریا

به سان پرنده که با بهار

به سان درخت که با جنگل سخن می گوید

زیرا که من

ریشه های تورا دریافته ام

زیرا که صدای من

با صدای تو آشناست.

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم 
اندوه من انبوه تر از دامن الوند
بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
یک عمر پریشانی دل بسته به مویی است
تنها سر مویی ز سر موی تو دورم
ای عشق به شوق تو گذر می کنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم
بگذار به بالای بلند تو ببالم
کز تیره ی نیلوفرم و تشنه ی نورم

اما
   با این همه
تقصیر من نبود
                  که با این همه...
با این همه امید قبولی
در امتحان سادهْ تو رد شدم

اصلاً نه تو ، نه من!
تقصیر هیچ کس نیست

از خوبی تو بود
               که من
                        بد شدم!

چشمهایت برای من کتابیست خط به خط ستاره باران!چشمهایت برای من یک آسمان است٬یک آسمان احساس برای دوست داشتن...همیشه در تعجبم٬تو چطور توانستی این عظمت هستی را٬این ناشناخته عجیب را درک کنی؟تو چطور تواننستی محبت را باتمام حقیقت تلخ وشیرینش بشناسی؟تو چگونه عشق را فهمیدی؟برایم حرف بزن٬از گذشته های دور بگو٬از آن زمان که قلبت با اشتیاق یک پرنده برای رویایی میتپید٬برای من از شبهایی حرف بزن که مهتابش خاطره بود وستاره اش اشک٬برای من از  عشق بگو......                                                                                                                                                                                                      

میخواهم بنویسم... اما نمیدانم آیاتو آنهارا میخوانی یا نه؟بر برگی ازیاس شعر های بهاری باتو بودن را مینویسم٬با نگاه سحر به افق دیده ات لبخند میزنم.سیاهی را رنگ میزنم تا وقت زودتر بگذرد وتو زود تر بیایی٬بی تو بودن عمر مرا به انتها میرساند.....با توبودن همچو آتشی است که مرا در عشق تو مذاب میکند٬لبخندت را همچون آیینه ای به من بسپار تا هر دمم عاشقانه با نگاه های تو خاکستر شود.ماه شو و مرا از نقاب سیاه شب نجات ده٬چه بگویم که درتو اثر کند وتو مرا از هرچه پوچی است نجات دهی٬به نگاهت قسم که خیال مرا ز تو گریزی نیست٬همیشه این منم که برای پرسشی ساده پریشانم: آیا مرا دوست داری؟